De redenen van het ontslag zijn inmiddels genoegzaam bekend. Nick Mouton heeft die op zijn website omstandig toegelicht. . Wie Moutons achtergrond kent, zal begrijpen dat zijn pad en dat van de N-VA de afgelopen jaren steeds verder zijn gaan uiteenlopen. Het lijkt mij zowat het ergste dat een sociaal bewogen politicus kan overkomen, namelijk te moeten vaststellen dat je partij haar sociale basisbeginselen in de ijskast stop met het argument dat de economische problemen urgenter zijn.De N-VA wordt een harde liberale partij die de Open Vld rechts wil inhalen

Ongewild vraag je met een dergelijk ontslag om een statement van de achterban. Die moet nu voor zichzelf uitmaken of Mouton gelijk heeft, en daar vervolgens eigen conclusies uit trekken. De persoon van Mouton maakt het hen daarbij niet gemakkelijk. In Lovendegem was hij de N-VA, en dat is bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen ook gebleken. Hij heeft, mede door zijn eigen sociaal profiel, de lokale N-VA gemaakt tot wat die nu is. Dat veeg je niet onder de mat.

De kiezers van de N-VA hebben nog tijd tot 2014, maar voor de collega's gemeenteraadsleden is de hamvraag vandaag aan de orde.

De logica wil dat wie het met Moutons stelling inhoudelijk eens is en voor enige ethiek in de politiek pleit, mee opstapt.

Voor wie aanblijft, zijn er weinig opties. Ze kunnen het eens zijn met Mouton, maar zich beroepen op het zogenaamde mandaat van de kiezer. Als het NVA-programma van mei 2014 evenwel wezenlijk afwijkt van dat van oktober 2012, zullen zij met deze ideologische bocht moeten leven en voortaan de neoliberale lijn moeten omarmen. Of ze kunnen aanvoeren dat de dorpstraat de wetstraat niet is. Dat is ook zo, maar dat geldt niet voor de basisbeginselen van een politiek programma. En daar is het Mouton toch om te doen. Anders was hij gebleven.

Ze kunnen het ook oneens zijn met de analyse van Mouton. Maar dat lijkt mij moeilijk houdbaar. De analyse berust op objectieve feiten, niet op losse indrukken.

Van een dilemma gesproken. Rechts inhalen is niet zonder gevaar.

Terry Gyselbrecht